پر شدن زمین از عدالت به معنای آن نیست که هیچ یک از مردم گناه نکند، زیرا واضح است که عموم مردم هیچ گاه به درجهی عصمت نمیرسند؛ با توجّه به اینکه ظرفیّت و استعداد آنان متفاوت است و طبیعت و غرایز آنان گناه را اقتضا میکند و توفیق عمومشان از جانب خداوند ضرورت ندارد، بلکه بر خلاف مشیّت اوست؛ تا جایی که در برخی روایات آمده است: اگر شما گناه نکنید، خداوند کسان دیگری را میآورد که گناه کنند و از او آمرزش بخواهند! از این گذشته، اگر عموم مردم به درجهی عصمت برسند دیگر به معصوم احتیاجی ندارند تا برای آنان ظهور کند و ظهور او برای آنان تحصیل حاصل است. بنابراین، ظهور او برای آنان متوقّف بر گناه نکردن آنان نیست، بلکه گناه نکردن آنان -اگر ممکن باشد- متوقّف بر ظهور اوست. وانگهی چیزی که مانع ظهور خلیفهی خداوند در زمین شده، همهی گناهان مردم نبوده تا تحقّق آن متوقّف بر عصمت آنان باشد، بلکه یکی از گناهان آنان بوده و آن همانا عدم حمایت کافی از اوست و با این وصف، اگر همهی آنان گناهکار باشند، ولی از خلیفهی خداوند در زمین حمایت کافی کنند، او برای آنان ظهور میکند و زمین را از عدالت پر میگرداند، همان طور که از ظلم پر شده است
امام مهدی علیه السلام هرگز ظهور نمیکند مگر هنگامی که شماری کافی از مردم برای حفاظت از جان و آزادی او گرد آیند و هرگز به حکومت نمیرسد مگر هنگامی که شماری کافی از مردم خواستار حکومت او شوند و با مال و سلاح خود از آن حمایت کنند؛ همان طور که شماری کافی از مردم در مکّه با سیادت ابو طالب برای حفاظت از جان و آزادی رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم گرد آمدند تا آن حضرت دعوت خویش را ظاهر ساخت و شماری کافی از مردم در مدینه -پس از اینکه به حاکمشان عبد الله بن أبیّ پشت نمودند- خواستار حکومت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم شدند و با مال و سلاح خود از آن حمایت کردند تا آن حضرت به حکومت رسید.